Udupi i Malpe

Wczoraj po śniadanku złożonym z resztek zapakowanych w gazetę (ryba, "paszteciki")

udałyśmy się na wycieczkę do położonych w odległości 60 km od Mangalore miejscowości Udupi i Malpe. Celem podróży był... basen. Moja przyjaciółka nieco obawia się pływania w morzu, do którego trzeba wejść z pewnym wyczuciem. Na "naszej" plaży o sympatycznej nazwie Ullal fale załamują się w miejscu, za którym zaczyna się głębia. Trzeba więc wyczuć moment, kiedy biała grzywa przyboju nie przewróci cię, i przemknąć na głębokie wody, gdzie juz spokojnie można popływać. Wyjście z morza jest prostsze - fala sama wynosi cię na brzeg.
Do Udupi pjechałysmy autobusami - najpierw naszym lokalnym 44A do Mangalore, a z tamtąd "expresem" niecałe pół godzinki do następnego miasta.
Autobusy w Indiach są prywatno - państwowe. Nie wiem dokładnie, na czym to polega od strony formalnej, ale praktycznie wygląda to tak, że każdy pojedyńczy bus zarabia na siebie, chociaz ceny biletów sa ustalone odgórnie. Czasami bilety dostalemy, a czasami - nie. Czasami konduktor oddaje nam resztę, a innym razem o niej zapomina. Każdy autobus obsługiwany jest przez 2-3 osoby. Jedna z nich to kierowca, ale nie on jest głównym rozgrywającym. Rola kierowcy jest trąbienie, trzymanie kierownicy i te wszystkie typowe dla szofera czynności. Jadąc do Udupi zauważyłam, że kierowca ma do dyspozycji kilka różnych klaksonów, pewnie maja one różne funkcje, ale jeszcze tego nie rozgryzłam. Najdonioslejszy jest buczek jak syrena okrętowa - głęboki i niski dźwięk. Ten służy do straszenia mniejszych pojazdów, może oznaczać "Z drogi, duży jestem i cię zmiotę z szosy" albo "Nie pchaj się, właśnie zmianiam pas i nie obchodzi mnie, że mogę cię przycisnąć do jadącej obok ciężarówki!". Motocyklistów i użytkowników skuterów to jakoś nie przeraża, przemykają się jak myszy między autobusami i ciężarówkami. Natomiast kierowcy samochodów osobowych okazuja respekt. Nie dziwię im się, któż chciałby mieć samochodzik obdrapany ze wszystkich stron.
Najważniejszą postacią w autobusie jest konduktor-kierownik. Czasami jest to jedna osoba, czasami dwie, ktore dzielą się rolami. Konduktor, wiadomo, inkasuje pieniążki od podróżnych. Zadziwia mnie fakt, że nawet w tłoku wie, kto już zapłacił, a kto - jeszcze nie. Kierownik decyduje o tym, gdzie kto siedzi (jeśli jeszcze sa miejsca siedzące) dopycha, gdy ich brakuje, obwieszcza, dokąd autobus jedzie, na każdym przystanku wystawiając głowę i krzycząc np. Ullal-ullal-ullal-ullal! Większość kierowników ma wspomaganie - gwizdek. Określone sygnały dają kierowcy znak, co się dzieje. Krótkie częste podwójne gwizdy na przystanku oznaczają, że ludzie jeszcze wsiadają lub wysiadają. Donośny pojedynczy gwizdek w czasie jazdy - to znak dla kierowcy, że ktoś chce wysiąść na najbliższym przystanku. podwójny długi gwizd oznacza - ruszamy. Bardziej doświadczeni kierownicy nie posługują się żadnym urządzeniem - są samogwizdni. I naprawdę robią to nieźle!
Do Udupi jedziemy niecałe półtorej godziny. Zaiast klimatyzacji - otwarte okna w autobusie. Podróż całkiem przyjemna, tylko siedzenia w autobusie dość wąskie. Hinduski są raczej drobnej postury, więc na siedzeniu, które w Polsce przeznaczone byłoby dla dwóch osób sa wydzielone trzy miejsca.  Trochę ciasno.

W tym upale zadziwia mnie fakt, że nie czuć żadnych nieprzyjemnych ludzkich zapachów - ludzie tutaj pachną. Pewnie, że sa wyjątki, ale wybaczcie szczerość: nie ma porównania z jazdą środkami komunikacji miejskiej w Warszawie w ciepłe dni, gdy zapach potu jest odrażający i wszechobecny - tu po prostu nie ma tego swojskiego smrodku. Nie czujemy również zapachu dezodorantów. Ludzie po prostu bardzo dbają o higienę, jest to wręcz zabieg rytualny. Codzienne poranne mycie, nawet jeśli nie masz łazienki i dokonujesz oblucji przy przydrożnym kranie z wodą, to wymóg religijny.
W Udupi od raz przesiadamy sie do innego autobusu, który w ciągu kilkunastu minut dowozi nas do oddalonego o 4 km Malpe.
Wysiadamy przy porcie rybackim i targu rybnym. Tu zapachy powalają, no ale ryby to ryby, wiadomo, że nie pachną różami. Kierując się w stronę morza obserwujemy życie i pracę rybaków.

Plaża jest tu cudowna, drobny żółciutki piaseczek i wyjątkowo łagodne morze. No i na początku raczej pusto, bo to jeszcze teren trochę rybacki. Tylko łodzie i ptaki.

Nagle wpada nam w oko jakiś kształt omywany przez fale. Widok dość makabryczny - to martwy delfin. Być może zplątał się w sieci, a może zjadł foliowy worek.

Dochodzimy do miejsca, które jest prawdopodobnie miejską plażą. Tu kąpie się i znacznie więdzej ludzi. Szczerze mówiąc - po raz pierwszy w czasie mojego obecnego pobytu w Indiach widzę kąpiących się w morzu ludzi. Chłopcy i mężczyźni w slipkach i czasami koszulkach. Kobiety i dziewczyny - w pełnym rynsztunku.

Na plaży jest jeszcze kilka atrakcji - można się przejechać na wielbłądzie lub konno, polatać na czymś takim jak spadochron za motorówką lub ustawić się w długiej kolejce, by popłynąć na wyspę św. Marii, widoczną jak przez mgłę. 

 My wybieramy bardziej odludny kawałek plaży i oddalamy się od tłumów.

T miejsce jest cudowne, numer 2 po Arambolu lub może nawet numer 1, bo nie ma tu białych i panuje niesamowity spokój. Żałuję, że nie miałyśmy czasu by pójść plażą dalej, bo doszłybyśmy do miejsca, gdzie do morza Arabskiego wpadają dwie rzeki Suvarna i Sita, tworząc rozlewiska. Ponieważ jednak chcemy coś zjeść, a konkretnie rybkę i krewetki, a potem jeszcze zwiedzić XII wieczną świątynię Kriszny w Udupi, udajemy się w stonę mniej bezludną, gdzie przy pomnikj Mahatmy Gandhiego ciągnie się pasmo kawiarenek i barów. To coś, czego na naszej plaży Someshvere w llal bardzo brakuje. 

Jako że życie jest podróżą, a podróże pełne są niespodzienek, nasze plany kulinarne ulegają raptownej zmianie. Zauważyłyśmy przy plaży miejsce, gdzie grała muzyka i było dość gwarno, pomyślałyśmy więc, że to może świątynia. Zajrzałyśmy, ale było tam tylko sporo ludzi przy zadaszeniu obok niewielkiego domu, więc chciałyśmy się wycofać. Podbiegła do nas młoda śliczna Hinduska i zaczęła gestami pokazyać "jedzonko", a po chwili po angielsku wyjaśniła, że to jest święto poświęcenia pobłogosławienia) nowego dom jej siostry. Dołączyły starsze kobietki i okazało się, że nieprzyjęcie zaproszenia na posiłek byłoby afrontem z naszej strony. Najpierw zaprowadziła nas do domu, gdzie przy niewielkim ołtażyku odprawiłyśmy pudżę - złożyłyśmy drobną ofiarę pieniężną bustwu mającemu chronić to domostwo i jego mieszkańców. Hinduska maluje nam twarze- na policzkach muśnięcia żółtą kurkumą, na czole czerwony paseczek, we włosy wpina nam kwiatki (mi za ucho).

A potem sadza nas przy stole i zaczyna się ceremonia jedzenia. Najpierw przynoszą nam kawałki lisci bananowca, potem przychodzi pan, który ręką wychlapuje na liśc wodę. Obserwujemy Hindusów i podobnie jak oni myjemy liść własnymi dłońmi i nadmiar wodę wylewamy "od siebie". Po chwili przechodzi kolejny mężczyzna  stawia plastikowe kubeczki, a kolejny nalewa z dzbanka wodę. Panowie przechodzą między dugimi stołami, przy których siedza goście, z wiadrami pełnymi kolejnych potraw, sosów, przypraw i rodzajów ryżu.

Pierwszy wrzuca na mój talerzoliść albo liściotalerz nieco soli (ręką), drugi łyżką dorzuca obok kupkę ostrego czerwonego sosu, kolejny w innej części liścia wrzuca ręką garstkę czegoś, co jest suche, słodkie i bardzo smaczne, potem pojawia się kaszka manna z cytryną (bardzo to lubię). Patrzymy, co robią siedzące naprzeciwki Hinduski. Prawą ręką wrzucają sobie do buzi jedzenie, lewa leży na kolanach pod stołem. Jedzą na bieżąco kolejne potrawy, trochę jakby na czas. A panowie chodza dalej - wrzutka fasolki, potem ciecierzycy, wrzutka biriani... myślałam, że to koniec, więc zrobiłam fotkę.

A po chwili: wrzutka sosu, wrzutka ryżu, nowy sos, jeszcze jeden - to dania główne. Potem słodkie i jeszcze mały chrupki cplacek, a potem drugi, który rozkruszam, a po chwili następny Hindus z wiaderka polewa go czymś słodkim. I jeszcze jeden słodki sosik z kawałkami owoców. Wszystko palce lizać - dosłownie, bo liżemy palce i nie tylko. Na koniec przechodzi Hindus z kawałkami gazety, w który można wytrzeć ręce. Hindusi ich nie używają, aj - tak,  bo nie umiem zjeść tak czysto i subtelnie jak inni przy tym stole. Na tym koniec naszej biesiady - stoły będą szykowane dla następnych gości.
Przy wyjściu myjemy ręce dziękujemy sobie nawzajem, poklepujemy się ze starszymi i młodszymi Hinduskami.

Autobusem jedziemy do Udupi i tylko rótki spacerek dzieli nas od świątyni Kryszny, która jest miejscem pielgrzymek jego wyznawców z całego świata, a z Indii szczególnie. Wokół najstarszej części świątyni, pochodzącej z XII wieku znajuje się osiem budynków klasztornych, a sama stara świątynia została obudowana tak, że znajduje się we wnętrzu ogromnego gmachu. 

Przepraszam wyznawców Kryszny, ale poza wnętrzem najstarszej Świątyni, gdzie czuję duchowość wszystkimi zmysłami, to miejsce przypomina jarmark, szczególnie ogromniaste kolorowe wozy. 

Codziennie o siódmej wieczorem w świątyni odbywają się wielkie i radosne uroczystości, dzisiaj również i oczywiście wszyscy napotkani nas na nie zapraszają. Nie tłumaczymy, że wieczorem będziemy już daleko stąd.  Na nasza prośbę krysznowcy wpuszczają nas na zmknięty tydzień świątynnej sadzawki, nie wolno tu oczywiściie ani pluć do wody, ani używać mydła, ani tym bardziej robić innych rzeczy. Jakiś mnich pierze, ale bez użycia detergentów, które w gruncie rzeczy nie są potrzebne! obmywamy ręce i głowy. 

Cała wielka świątynia to jakby miasteczko, są tu straganiki z plastikowymi pamiątkami i jarmarcznymi obrazkami, ale też kącik śpiewaczy, gdzie właśnie dziewczyny przygotowują się do kolejnego występu.